අපි බලපු කාටුන්

 

අපි පොඩි කාලේ සතියට එක දවසක් හවස පහේ ඉඳලා පහ හමාර වෙනකල් කාටුන් වැඩ සටහනක් කොටස් වශයෙන් පෙන්නුවා. බ්‍රහස්පතින්දා වෙන්න ඕන ඒ දවස. ඒ දවස මගහැරුනොත් ආය සතියක් ම බලන් ඉන්න වෙනවා. දැන් වගේ පියෝ ටීවී නෑනේ. ඒ නිසා මොන දේ තිබුණත් ඒ වෙලාවට අපි ටීවී එක ඉස්සරහ.

ගලිවර්ගේ සුවසැරිය, දොස්තර හොඳ හිත සහ  පිස්සු පූසා  කියන  සිංහල හඩ කවපු කාටුන් පෙළ මට අද වගේ මතකයි.

ගලිවර්ගේ සුවසැරිය හදලා තිබුණේ ලෝක ප්‍රකට Gulliver’s Travels කියන කතාව ඇසුරින්. ඒක පටන් ගන්නේ පසුබිම් කතනයකින්. “වයිටයි මමයි පාවෙලා ආවා ලිලිපුට්ටන්ගේ රටට. ලිලිපුට්ටෝ කුරුමිට්ටෝ . ඒ අය හිතුවෙ මම එයාලගේ සතුරෙක් කියලා. ඒත් එයාලගේ රජතුමා රාජාලියාගෙන් බේරා ගත්තට පස්සේ ඒ අය මිතුරු වුනා. දැන් මට තියෙන්නේ මගේ තාත්තා හොයා ගන්න එක“ ඔහොම තමයි පටන් ගන්නේ. ගලිවර් හරි කඩවසම් කෙනෙක් . ඒක රජතුමාගේ දුවටත් දැනිලා තිබුණා. ඒකනේ අර උපන් දින කේක් එකක් කපන්න ගිහින් වෙන ගෑනු ළමයෙක්ගේ පින්තූරයක් එතන තිබුණ කියලා එයා ගලිවර් එක්ක තරහා වෙන්නේ. අර කොළ දෙකක් ඔලුවට දාලා හිටිය චරිතය මතකද? ඕක නම් හරි යන්නෑ කියලා තමා කොයි දේත් පටන් ගන්නේ. මට එයාගේ නම මතක නෑ.  ඒ කණ්ඩායම කොච්චර අභියෝගවලට මුණ දෙනවද, කොච්චර කරදර එයාලා පස්සේ එනවද, තමන්ගේ අරමුණට යන්න කොච්චර වෙහෙසක් ගන්නවද කියන එක ටයිටස් තොටවත්ත හරි අපූරුවට දෙබස් මගින් ළමා මනසට කා වැද්දුවා. කවදාහරි තමන්ගේ කාටුන් රස විඳින දරුවෝ සමාජයේ මේ වගේ සැබෑ චරිත මුණ ගැහුණු දවසට ටයි මාමාව ආදරෙන් මතක් කරයි කියලා එයා දැනගෙන ඉන්න ඇති.

දොස්තර හොඳ හිත කියන්නේ Doctor Do Little නේ. සත්තු කතා කරන එක එයාට තේරෙනවා.

මුහුද මගේ ගොඩබිමයි.

එය මගේ නිවසට සමයි.

සියළු සතුන් මගේ තමයි 

දොස්තර හොඳ හිත මමයි    කියාගෙන තමයි දොස්තර  එන්නේ.

ඒ කාටුන් එකේ දුෂ්ඨ චරිතය  චව් චව් . එයා එනකොට අපිත් පුටුවේ අග්ගිස්සට ඇවිත්. එතන ඉඳන් වෙන සිහියක් නෑ. කොයි වෙලාවේ හරි දොස්තර හොඳ හිතට කරදරයක් කරයිද කියලා හිතේ ගින්දරෙන් අපි  ඉන්නේ. පොඩි කාලේ විතරක් නෙමේ අපි දැන් උනත් කාගෙන් හරි කරදරයක් වෙයිද කියලා හිතේ බයක් තියාගෙන ඉන්න වෙලාවල් තියනවා නේද?

පිස්සු පූසා නම් වෙනස් ම ආරක එකක් නේ. අර කුණු බක්කි දෙකක පියන් අරගෙන “පටාර්  ගාලා වැඩ පටාන් ගන්න“ කියලා අණ දෙනකොට නිදිමතේ ඇස් පිහ පිහා උපාසක, ඤාව්වා, පුරු පුරු දුවගෙන එනවා. ඒකෙත් දුෂ්ඨයෙක් ඉන්නවා. ඒ සාජන් මහත්තයා. ඒත් එයා අර කතාවල දුෂ්ඨයා තරම් නරක නෑ. සාජන් මහත්තයාගෙත් පපුව පූසන් වෙනුවෙන් උණු වෙන වෙලාවල් එනවා. කොච්චර  වැරදි කරලා අහුවුනත් එයාගේ හිත යට මුඩුක්කුවේ කාගෙන්වත් හව් හරණක්  නැතුව ජීවත් වෙන මේ සත්තු ගැන අනුකම්පාවක් තියනවා. ඒත් මේ පූස් රංචුව පොළීසියත් එක්ක සෙල්ෆි ගහන්නවත්, එයාලගේ හෙට්මට් උදුරාගෙන යන්නවත් හදන්නෑ.

දැන් නම් නානාප්‍රකාර කාටුන් තියනවා. රූපවාහිනී නාලිකා උනත් කීයක් ද? සමහර කාටුන් වල තේරුම් ගන්න බැරි හැඩ වල ජීවීන් ඉන්නේ. පිටසක්වල ජීවීන් එහෙමත් ඉන්නවා. ඒ වගේමයි ගෝෂාවත්. ඒත් මට නම් හිතෙන්නේ දරුවන්ට අමුතුවෙන් ඉගන ගන්න දෙයක් මේවාගෙන් ලැබෙන්නේ නෑ කියලා. අපේ දරුවෝ  අපි පොඩි කාලේ බලපු කාටුන් වලට කැමති වෙන එකකුත් නෑ. මේක වෙන්නැති පරම්පරා ඝට්ටනය කියන්නේ!