“ නෑ අප්පොච්චා ......ඔයි කියන විදියේ දෙයක් වුණේ
නෑ..... “
උපලි මේ කියන්නේ දහවෙනි නැත්තං දොළොස්වෙනි වතාවට.
“ ඒ කියන්නේ උඹේ කිසිම පයුරු පාසානමක් තිබුණේ නෑ
ඔය කියන පිට දේශක්කාරයා එක්ක...?”
“ න්......නෑ......ඒත් මේ සිත්තර ඇත්තෝ හරි
කුලුපඟුයි අපි හැමෝම එක්ක... ඒ ඇත්තෝ හරි සංවර හිත් ඇති කෙනෙක් අප්පොච්චා... ආයි
මේ කාරිය කරන්නේ හරියට භාවනාවක් වගේ....අපි මිණි පා හෙලෙව්වත් ඒ ඇත්තෝ නෙවෙයි
පින්සල අයින් කරලා අපි දිහා බලන්නේ.....”
උපලි කොච්චර පැහැදිළි කළත් ගම්බාරේට හිතේ කොතනක
හරි කහටක් ඇති වුන ගානයි.
“ අප්පොච්චා ... මං දියට යනවා... දැනටත් මං
සුනංගු නිසා මාව දමලා කෙල්ලෝ ගිහින් ඇති..”
දණිස්සෙන් පල්ලෙහාට කඩා වැටෙන කේශ කළාපය නිසා
උපලිගේ නාරි ලාලිත්‍ය සම්පූර්ණයි. ගම්බාරේගේ බිරින්දෑ මේ ලෝකේ හැරලා යනකොට යන්තං
උපලි අවුරුදු හත ලැබුවා විතරයි. තමන්ගේ රාජකාරි අතරේ උපලිව බලා ගන්න ගම්බාරේ
කොච්චර කැප වුණාද කිව්වොත් ඒක ගමේ හැම කෙනෙක්ම දැනගෙන හිටිය දෙයක්. කෙල්ලට
හව්හරණකට කියලාවත් එක දවසක් පිට තැනක නවත්තන්න ගම්බාරේ ඉඩ තිබ්බේ නෑ. ඒ කා අතින්
හරි දෝණියැන්දාට අඩු පාඩුවක්‍ වේය කියලා.
එහෙව් ඇහේ තියන් හදපු දෝණිට මොකෑ මේ කයි කතන්දර .....
..
ගම්බාරේ එළියට බැහැලා තමන් ඉදිරියේ නැගී සිටින
පර්වතය දිහා බැලුවා. මලය රටේ අභිමානය තමන් ඉදිරියේම ඇති බවක් ගම්බාරෙට දැනුනා.
“ඒත් දෙයි හාමුදුරුවනේ .....මේ සා ආරක්ෂාවක්
හොයන්‍නේ ඒ රාජ බලය ඇතුළේ මොන තරං බයක් ඇති නිසා නොවෙයිද? එතුමා තමන්ගේ චිත්ත
සන්තානේ ඇතිවෙලා තියන බය මුළු ලෝකෙටම
පෙන්නාවි දවසක.... “
ගම්බාරෙට පිය උරුමයෙන් පැවරිලා තිබුනේ ඉනාමලුව කෝරලේ
රාජකාරිය. එක එක රාජ නීතිවලට යටත් වෙළා රාජකාරි කොරන එක අසීරු කටයුත්තක් . ඒත්
රටවැසියන්ගේ තොරතුරු රජවාසලට නියමාකාරයෙන් ලබා දෙන එක ගම්බාරේ කටයුත්ත පැවරුණු කෙනාගේ
රාජකාරිය. මේ රාජකාරිය හේතුවෙන් නිසා විතරක් නෙවේ ගම්බාරේගේ යහපත් පැවැත්ම නිසාත්
ඉනාමලුවේ මිනිස්සු ගම්බාරෙට බොහෝම ගෞරවේට සැලකුවා.
කාශ්‍යප රජතුමා තමන්ගේ සහෝදරයා එක්ක විරසක මලය
රටට පැනලා ආව බව ඉස්සරලාම දැනගත්ත කෙනෙක් ගම්බාරේ. එවක් පටන් රාජ ද්‍රෝහි කුමන්ත්‍රණ
කෙලවරක් වුණේ නෑ. ඒත් කාශ්‍යප රජතුමා නිරුපද්‍රිතව මේ පර්වතය මුදුනට ගෙනියන්ට
ගම්බාරේ ඇතුළු රාජ පාක්ෂිකයන්ට හැකි වුණා. ඒත් එක්කම කිසිදා නොවුණු සතුරු සිත්
ඇත්තන් පිරිසක් රජුට සහ ඔහුගේ හිතැත්තන්ට එරෙහිව නැගී සිටියා. තමන්ටත් තමන්ගේ
දෝණියැන්දාටත් තම නිවස ආරක්ෂා සහිත තැනක් නොවන බව දැනුණු ගම්බාරේ තමන්ගේ රාජකාරිය
වෙනුවෙන් පිරිනැමුණු ගෘහයට යන්නට තීරණය කළා.
මහා පවුරු , දිය අගල් වලින් වටවුණු පාශාණය අලංකෘත
කෙරුණු මල් ගොමුවලින් පිරුනු පර්වත මන්දිරය පිළිබඳ කතා උපලි අසා සිටියේ ඇය ඉදිරියේ
මැවුන දිව්‍ය ලෝකයක විස්තර වගෙයි.
“අප්පොච්චා ... එක දවසක් මාව ඇන්න යන්ට ඔයි කියන
මාළිගාව බලන්නට...”
“ උපලි .. උඹ දැං ළමිස්සියක්.. ඉස්සර මා පස්සේ
ගංගොඩේ දිව්වා වගේ නෙවේ.. බලාපං ඔයි තරං ලස්සන කෙල්ලක් මේ මලය රටේම ඇද්ද කියලා......පරෙස්සම්
වෙයං මගේ දුවේ...මේ රාජ අණක් නිසා මා යනවා නොවෙන්නට මම කැමති නෑ කොයියම්ම වෙලාවක
වත් උඹ මගේ දෑහෑ ඉදිරියෙන් අයින් වෙනවා බලන්න........”
“ එහෙනං අර ජනකායක් හැමදාම උදේ හවා පර්වතය
නගින්නේ....ඉන් වැඩි කොටස කාන්තාවෝ නොවැ...”
“ඒ යන්නෙ උඹලා වගේ සෙල්ලක්කාර කං කොරන්ට නොවේ.. ඒ
රාජකාරියට.. අම්මේ ගිණි කූටකේ ගඩොල් ඇදලා පස් කඳු ඇදලා උන්ගේ දෑත් වල කරගැට....”
“ඒත් මට නම් අගෙයි අප්පොච්චා.....මේ ගෙයක් ඇතුළේ
හිර වෙලා ඈත පේන පර්වතය දිහා බලා ඉන්නවාට වැඩිය...මට පේන්නේ ඒ මහා සිංහයාත් මට
ඔච්චං කොරනවා වගේ....ඇයි මෙයාකර තහංචි මට... “
“ මගේ නේත්‍රා දෙක උඹයි උපලි......ඔයි
නිලමක්කාරයන් ගේ ඇස් වලිං වහන් කොරලා උඹ තියන්ට ඕනෑ.. එහෙව් නැතුව උඹත් අර පේන
පර්වතේ හිරවුණ අන්තපුර ඉස්තිරියාවක් වෙන්ට අරින්ට මට බෑ...”
උපලිගේ හිත මුරණ්ඩුයි. ගමේ කෙල්ලෝ දෑහින් දැක්කා
වගේ කියන පර්වතය උඩ ඉදිවෙන මහා ප්‍රාසාදය බලාගන්න ඈට තියෙන්නේ තදබල ආශාවක්. ඒක
ඉෂ්ට වුනේ ගම්බාරේ නොසිතූ අයුරින්.
ගමේ ඉන්නා ලස්සනම ලලනාවන් ප්‍රාසාදය වෙත ගෙන
ආයුතු බවට රාජ අණක් නිකුත් වුණා. එසේම ඔවුන් අලංකාර පිළියෙන් සැරසී සිටිය
යුතු බවත් එම අණෙහි තිබුණා. උපලී සඟවා තබන්නට ගම්බාරේට සිතුණත් ඇගේ රූප ශ්‍රීය
පර්වතයේ අඹා ඇති සිංහයාත් දන්නවා ඇති.
“ කසුප් රජතුමා කාම ගිනියෙනුත් දැවෙන බව නොවේද මේ
අණෙහි කියන්නේ..”
ගම්බාරේ පුරා දෙදිනක් හාමත්ව තම දියණියට
අත්වන්නට යන ඉරණම ගැන වැළපුණා. ඇය අන්ත:පුර කාන්තාවක් වනු දැකීම ඔහුගේ හද
පාරවන්නක්. එහෙත් රාජ අණ...
උපලී සිය යෙහෙළියන් සමඟ පර්වතය නැගීමට පටන්
ගත්තා. මද සිහිල් සුළං රැලි ඇගේ මුදුණට කර බැඳනු කොණ්ඩය අවුල් කර දැමුවා. සිහින්
ඉන වසා සිටි ශ්වේත වස්ත්‍ර එහා මෙහා කර ඇගේ රන්වන් සිරුර මත හිරු එළිය ගැල්වූළුා.
මහා කළුගල් පාෂාණය මත පඩිපෙළ නැග එන මනහර ස්ත්‍රින් අතරින් උපලී රුව මත රජුගේ
නෙත නැවතුණා.
“ දියණිය ඔබ නවතින්න........”
උපලිගේ හද ගැස්ම මොහොතකට නැවතී සිටියා. තම
පියා මේසා දුක් වූයේ තම ඉරණම කල් තියා දුටු නිසා නොවේද?
“කෝවින්ද මේ මා සෙවූ කාමිනියයි. ඇගේ රන්වන්
රූපය මදුකුදු නොවෙනස්ව මේ මහා පර්වතය මත සිතුවම් විය යුතුයි. දියණිය ඔබේ රුවින් මේ පාෂාණය සොදුරු දනව්වක් කිරිමට මට අවසර දෙන්න..”
මහා අධිරාජ්‍යක් ගොඩ නගන්නෙක් මේ සා නිහතමානීව
ඉල්ලනේ කුමක්ද? උපලි නෙත් ඔසවා බලා සිටියා. ප්‍රතාපවත් සිරුරක් ඇති සෑම රෝම
කූපයකින්ම රාජත්වය වෑහෙන ඔහු තම පියාණන්ගෙන් අවසර ඉල්ලා සිටිනු උපලි දුටුවා.
“ කුමකට ද රජතුමනි..?“ ගම්බාරේ අසා සිටින්නේ මුළු
රැයක් පුරා වැළපිමෙන් බැරැන්ඩිවී ගිය කටහඩිනි.
“ මේ පර්වතය සෑම විටම දකින ජනයාගේ සිත් පිනවන්නක්
විය යුතුය. එසේම එහි තේජෝ බල පරාක්‍රමය ලොව තුඩග පැතිරිය යුතුය. මෙය හුදෙක් මා
සහෝදරයාගෙන් ආරක්ෂාවීමට තනවන්නක් නොවී සීහල ජනයාගේ විස්මිත නිර්මාණයක් ලෙස සදාකල්
පැවතිය යුතුය. ගම්බාරේ මානවිකාවක් නොමැති තැනක ඒ හා මඟුල් ශ්‍රියක්
පවතීද? නැත.. ඔබගේ දියණියන් සහ යෙහෙළියන්ගේ රුවින් මේ පර්වතයේ එක් අග්‍රයක්
සිතුවම් විය යුතුයි. එහෙත් ඒ කාර්යයන් අවසාන වන තෙක් ඔවුන් සියළු දෙනාට මෙහි රැඳී
සිටීමට සිදුවේ. එය මසක් ද දෙමසක්ද නැතහොත් දොළොස් මසක් ද යන්න මා නොදනිමි.....“
ගම්බාරේ තම දියණිය සහ යෙහෙළියන් තිදෙනා පර්වත
රාජයා වෙත බාරදී ගම්බලා ගොස් දැන් හාරමසක් වේ. ඔවුන් සතුටින් කෙළිදෙලෙන් ඉතා
ආරක්ෂිතව සිටින බව පමණක් නිවෙස් වලට ආරංචි වෙයි.
කසුප් රජු පවා සිිත්තම් කටයුතු සිදුවන ප්‍රදේශයට
නොපැමිණෙන්නේ කෝවින්දගේ මනෝ වෘතය බිඳේයැයි යන බියෙනි. එහෙත් මහ රෑ බියකරු සිහින
දැක නැගිටෙන රජුට කෝවින්ද රාත්‍රී කාලයේ සීතල පවා නොතකා සිතුවම් අඳිනු පිරික්සනු
පෙනේ. දළ රෙදි කඩකින් වැසුන උත්තුංග දේහදාරී ශරීරයකින් යුක්ත තරුණයකු වන ඔහු තුල
ඇති හික්මීම රජු පුදුම කරවයි. දිව්‍යාංගනාවන් වැනි රූ ඇති උපලි සහ යෙහෙළියන්
කෙරෙහි ඔහුට සැබවින්ම ඇල්මක් ඇති නොවීම පුදුමයක්. ඇරත් මෙවැනි කාර්යකදී. විටෙක ඔහු
බොහෝ ළංව ඔවුන්ගේ හැඩ රුව නීර්ක්ෂණය කරයි. විටෙක තමාට අවශ්‍ය ආකාරයට ඔවුන්ගේ ශරීර
අත පය මෙහෙයවයි. එවන් මට සිළුටු ස්ත්‍රියකගේ ශරීර ස්පර්ශයක් ඔහුගේ ඉන්ද්‍රියන්
අවදි නොකරන්නේද? නැත තමන් යොදවා ඇති
චර පුරුෂයන් කිසිවෙක් එවැනි
ආරංචියක් රැගෙන ආවේ නැත.
“නැගණිය ඔබගේ මුහුණේ තිබිය යුත්තේ ශාන්තිමත්
හැඟීමකි“
එක් දිනක් කෝවින්ද උපලිට තරවටු කරන නියායෙන් කීවේ
ඇයගේ දෑස තුළ පහළ වී ඇති ප්‍රේමණීය හැඟීම දුටු බැවිනි.
“ සිත්තර ඇත්තෝ කොච්චර ලස්සනට මාව සිතුවම් කළත්
සැබෑවට නම් ස්ත්‍රියක් දෙස නොබලන පාටයි...“
“ උපලි , මේ මා පුරන එක් භාවනාවක්. මා ඔබගේ රුව
දකින්නේ බුදුන් දකිනා ඇසෙන්මයි. කිසි කළෙක මට රාග සිතක් පහළ නොවේ. මා ඉන්දියාවේ
සිටියදී බුදු රුව සිතුවම් කළ භක්තියෙන්ම ඔබලාගේ රූවද සිතුවම් කරමි.
සංසාරයේ මහා පුණ්‍ය කර්මයකින් ලද රන් රුවක් ඇති ඔබ ඔබගේ අනික් ආත්මය වෙනුවෙන්ද
කුසල රැස් කරගත යුතුය..
“ මේ කුමන කුසලයක් ද ? මේ පර්වතය අලංකාර
කරනු සඳහා පමණක් නොවේ ද ..?
“නැගණිය කිසිදු අවස්ථාවක එක් වරම සිතට නැගෙන දේ
අනුව ක්‍රියා නොකරන්න. නොසිතන්න. එක් වරම ඔබට නොසිතෙන දේ නොපෙනෙන දේ බොහෝමයි...“
තවත් මසක් ඇවෑමෙන් උපලිි සහ යෙහෙළියන්ට රාජාවසරය
මත සිංහගිරියෙන් නික්මුණා. ඔවුන්ගේ ජීවමාන රූපකායන් කටු සටහන් ලෙසින් පර්වතයෙහි
එක් කොටසක සටහන් වී තිබුණා. ඔවුන් සියළු දෙනාට කහවණු පොට්ටනියක්
ලැබී තිබීම ගම්මානයේ අනිකුත් අංගනාවන්ගේ තද ඊර්ශීයාවට හේතු පාදක වුණා.
කෝවින්ද දිනකට එක් වරක් පමණක් ඉනිමගෙන් බැස දවසටම
සරිලන පරිදි ආහාර ලබා ගෙන ඉතිරි පැය සියල්ලේම සිතුවම් වර්ණ ගැන්විම කරන බව කසුප්
රජු දැනගත්තා. සීහගිරියේ බැබළෙන මල් ගොමු, අලංකෘත දිය පොකුණු , ප්‍රතාපවත්
සිංහ සෙය්යාව මේ සියළු දෙය කියාපෑයේ රජුගේ තේජෝ බලපරාක්‍රමයයි. එය සම්පූර්ණ වන්නේ මේ
සිතුවම් දැක්මත් සමගමයි.
“ රජතුමනි ඔබගේ අභිලාෂය දැන් සම්පූර්ණයි. ඔබ
පොරොන්දු වූ පරිදි දැන් මා හට බවුන් වැඩිම සඳහා වන ගත වීමට අවසර දෙන්න ...“
“කෝවින්ද මා මෙතෙක් නොඉවසිල්ලෙන් සිටි ලලනා රුව
දැන් බැළීමට මට අවසරද?“
“එන්න රජතුමනි.. ඔබගේ සියළු සිතුවිළි මා ගල මත
සිත්තම් කළෙමි..“
සුවඳ මල් දෝත දරමින් බුදු පුදට යන සුරංනාවන් සේ
සිත්තම් වී ඇති උපලීගේ රුව කළු බේඳය මත ජිවමාන වී බුදුන් වහන්සේ කෙරෙහි තමා
තුළ ඇති අප්‍රමාණ වූ භක්තිය සිත්තම් තිබූ සැටි දුටු
කසුප් රජ දොහොත් මුදුන් දී දුන් සාධුකාරය අවට වන ගැබ සිසාරා පැතිරිණි. ඒ සාධු
නද අසා අමාත්‍යාදීන්ද සේවකයන් ද සිහගිරියේ සිතුවම් දැකීම සඳහා කඩිනම් වූහ.
ගම්වැසියන් ගම්බාරේ වෙත ගෙන ආවේ ඔහු කිසිවිටකත්
අපේක්ෂා නොකළ පුවතකි.
“රන්කහවණු අහස උසට ගොඩ ගසා දුන්නත් අපගේ දැරිවියක් නම් පිට දේශක්කාරයෙක් ඉදිරියේ උඩු කරය සෙළුවෙන් නොසිටියි“ .
ඒත ගම්බාරේගේ දියණිය උපුලී තම සෙළුව ගල මත නෙලා
ඇති බව පණිවිඩකරුවා මුළු ගම්මානයම ගිනි ලෑ අයුරුයි.
ගම්බාරේ තම දියණියගෙන් විමසුයේ එබන්දක් සිදුවියද
යන්නයි. එහෙත් දියණීය කියන්නේ එසේ නොවුණු බවයි.
මේ පුවත මහා ලැව්ගින්නක්ව පැතිර යනු උපලීට පෙනේ.
සිත්තර ඇත්තෝ මෙවන් සංවරයක් ඇති අයෙක්. නොසිරිත්ව අපගේ ස්පර්ශයක් වත් නොබැලු ඔහු
කෙසේද යුවතියකගේ උඩුකය සිතුවම් සිතුවම් කරන්නේ..?
මෙය මුසාවකි. ගම් වැසියෝ මුසා පතුරති. එහෙත් එසේ
සිතා සැනසීමට උපලීට නොහැක. ඇය හා කිසිදු යෙහෙළියක් කතා නොකරයි. ගම්මුන් කිසිවෙක්
මුහුණ නොදෙති.ඇය වරදේ බැඳුනු කාන්තාවක් සේ
සලකමින් පියාට ද අවමන් කරති.
ගම්බාරේ සිය දියණිය කැටුව ගොස් මෙය දෑසින් බලා ගතයුතු
යයි සිතන්නේ දියණිය එක හෙලා එවන් සිතුවමක් සඳහා තමන් ඉඩ නොදුන් බව කියනා හෙයිනි.
උපලීගේ සියොළඟ පුරා දහඩිය රෑරා හැලෙන්නේ පර්වතය
නැගීමෙන් වු මහන්සිය නිසා නොවේ. ලලනා රූපයන් දැකීම නිසාය. ඇයට අදහා ගත නොහැක්කේ
කෝවින්දයන් තම මුහුණ සහිත රුවෙහි නුහුල් පොටක් හෝ දමා උඩුකය වසා නොමැති බැවිනි.
කිසිදු ආකාරයකින් කාමයෙහි නොඇලුන සිත් ඇත්තෙක් වන ඔහු මෙවන් කටයුත්තක් කළේ කෙසේ
දැයි ඇයට සිතා ගත නොහැක. තම පියාට වත් ලෝකයාටවත් නැවත මුහුණ දීමට නොහී තම
කළයුත්තේ කුමක්දැයි සිහි එළවා ගත නොහුන දැරිය මහා ගල් පර්වතයෙන් බිමට පැන්නාය.
මහා පවුරු, දිය අඟල්, ආරක්ෂක කුටි, ස්වභාවික ගල් ආරුක්කු ආදියෙනුත්,මල් උයන්වලින් හා
හිරිගල් නිමැවුණු සියුම්ව පිරිමැද සිනිඳු කළ හෙයින් ම කැටපත් පවුර යන නම් ලද මහ
පවුරෙනුත් සමන්විත මේ වංකගිරිය විසින් සොරාගත් තම දියණිය සැබවින්ම ගම්බාරේට මානික්‍යක්
විය. ඇයට උපලි යයි නම් තැබුවේ ද ඒ
අදහසිනි.
උපලිගේ ක්‍රියාවෙන් පසු
මහත් කම්පාවට පත් කස්සප රජු කෝවින්දයන් සොයා ගෙනැවිත් සියල්ලන්ම ඉදිරියේ ඇයගේ
නිර්දෝෂ බව සපථ කළේය. ඔහු අජන්තාවේ ඇඳි සිතුවම්හි කාන්තා උඩුකය මෙහි සිතුවම් සඳහා
යොදා ගත්තා විනා උපලි කිසි විටෙකත් එසේ සළු වෙන් තොර සිතුවම් සඳහා පෙනී සිට නැත. ඇයගේ
නිර්දෝෂභාවය අසන්නට ඇය ජීවත්ව සිටියා නම් යැයි ගම්බාරේට දහස්වර සිතිණි
උපලීගේ වියෝවෙන් ගම්බාරේ ගිලන් විය. මෙය රජුගේ මහත් කනස්සල්ලට
හේතු විය. ගම්බාරේට පොහොය දිනකදී සිතුවම් සහිත පර්වත කොටසට යාමට මහත් දොලක්
උපන්නේ එහි බුදු පුදට යන දිව්‍යාංගනාවන් සැරි සරන බව ඇසීමෙනි. රජ අණින් ඔහු මැස්සක
නැගි තරුණයන් පිට මතින් එයි.
ගම්බාරේ සිතුවම් හොඳින් දර්ශනය වන තැනක වැතිර ගත්තේ තමා මේ
පර්වතව වෙත පැමිණෙන අවසන් අවස්ථාවයැයි සිතු නිසාය. පර්වතයේ අනික් පඩිපෙළ ඔස්සේ
කසාවත් හැඳි තෙරණියක් සන්සුන් ගමනින් පැමිණෙු ගම්බාරේට පෙනේ.
ඇය පැමිණ බුදු පුදට යන කාන්තාවන් දෙස බලා දොහොත් මුදුන්
තබා වැන්දාය. ඉන්පසු නැවතත් සන්සුන් ගමනින් පැමිණ ගම්බාරේ පසුකර යන්නී මදක්
නැවතී එහි වැතිර උන් මිනිසා දෙස බැලුවාය.
“අප්පොච්චා..“
“ මයේ උපලී...“
“මම දැන් මෙහෙනියක් . ...උත්පලවණ්නා..”
ගම්බාරේ විමසිය යුතු කිසිවක් නොවිමසා කදුලින් වෑහෙන දෙනෙත් පිස
දමන්නට විය.
“අප්පොචචා මම ගලෙන් පල්ලහාට පැන්නාට මියැදුනේ නෑ. කන්ද පාමුල
ගස් ගොන්නක මා හිරවුණා. බවුන් වඩනා පින් ඇත්තන් පිරිසක් මා දැක ආරණ්‍යකට රැගෙන
ගියා. මා මාස ගණනාවක් ඖෂධ ඔරුවක බහා තබා ඔවුන් මගේ ජීවිතය නැවත ලබා දුන්නා. කෝවින්ද සිත්තර ඇත්තෝ කෙසේ හෝ ඇවිත් මා ගැන සත්‍ය කියා තිබු බව මා දැනගත්තා. මට ඔහු මගේ
ජීවිතයේ වටිනාකම කොතෙක් දැයි කියා දුන්නා. මගේ රුව ඇති සිතුවම් දැක බුදුන් කෙරේ සාධු
නාද පවත්වන ඇත්තන්ගේ හඩ මට ඇසෙන්නට සැලැස්සුවා. මා සංසාරේ කළ කුසල කර්මයෙන් ලත්
රුවින් මිනිස් සිත් සතන් පහන් කිරීමේ පින කොතෙක්දැයි මා හට ඔහු ඉගැන්නුවා. “
“ උපලී........“
“මෙතැන
සාධු නාද පවත්වන හැම සිතක් නිසාම මට කුසලයක් අත් වන බව මා දන්නවා.
මා දුර දිග නොබලා දිවිය තොර කර ගත්තා නම් මට සංසාරේ කිසි දිනක
නිවනට ලඟා වෙන්නට බෑ අප්පොච්චා. මා ධර්මය තුළින් නිවුණා... මා ඔබටත් ඒ නිවනේ දොර හැර දෙන්නම්..“
(ලෝක සියදිවි නසා ගැනීම වැලැක්වීමේ දිනය අද එනම් සැප්තැම්බර් 10
වන දිනට යෙදී ඇත. සිය දිවි නසා ගන්නා රටවල් අතුරෙන් ලංකාව සිටින්නේ ලොව පස්වන
ස්ථානයේය. එහෙත් අපට වඩා මරණයට බොහෝ හේතු ඇති වෙනත් රටවල් සියදිවි නසා ගැනීම අතින්
අපට වඩා පහළින් සිටී. සියදිවි නසාගත් අයෙකුට තවත් එක් අවස්ථාවක් ජීවත් වීමට ලබා දුන්නා නම් ඔහු නිසැකවම ජීවිතය තෝරා ගනු ඇත.
මෙය , පදනම් ආයතනය මගින් එක් ජීවිතයක් හෝ
ඉන් මුදාගැනීමේ අරමුණින් Choose Life තේමාව යටතේ සංවිධානය කරන ලද සැමරුම් මාලාව උදෙසා අද දින ප්‍රකාශයට
පත් කරන ග්‍රන්ථය සඳහා ලියන ලද්දකි.)
