ඩයට් කිරීම

 

බර මැනලා ස්කේල් එකෙන් බහින කොට හරි , ගිය අවුරුද්දේ ඇඳුමක් අඳින්න බලන කොට හරි, එහෙමත් නැත්තන් අවුරුදු ගානකට ඉස්සර ගත්ත ෆොටෝ එකක් හරි දකින කොට එන එක හැඟීමක් තමා මම හෙට ඉඳන් ඩයට් කරනවා කියන එක. ඒත් ඒ හෙට  ළඟ ට්‍රිප් එකක් , වෙඩින් එකක් වගේ දෙයක් එහෙම  නැත්නම් බේරෙන්නම බැරි පාටි එකක්  තියනවානම් ඩයට් කිරීම ටිකක් පස්සට යනවා. ඩයට් කරලා බර අඩු කරගෙන ඇඟ හීනි කරගත්තම ඒක වැඩි පුර දැනෙන්නේ අපේ හිතට. කවුරු හරි කෙනෙක් කීවම ඔයා කෙට්ටු වෙලා කියලා ඒ සන්තෝසෙට තව කිලෝ මීටරයක් වැඩිපුර දුවලා එක කෑම වේලක් අතෑරලා ඉන්න තරම් සතුටක් දැනෙනවා. ඒකේ අනික් පැත්ත බරපතලයි. තමන් ඩයට් කරනවා යන හැඟීමෙන් කෑම ගන්න කෙනෙකුට මහත් වෙලා කීවම , ඒක කීව කෙනා කන්න තරම් තරහයි. එදාට ඉතිං කිසිම විනයක් නැතුව අතට අහුවෙන තරම් බෙදාගෙන කනවා. වැඩක් නෑනේ ඩයට් කරාට. අනිත් අය කන ඒවත් අල්ලන්නේ මගේ ඇඟට. පන්සීයක් කෑවහම කිලෝ එකක් බර වැඩිවෙනවා ඔය වගේ නානාප්‍රකාර හිතුවිලි ඇවිත් අර කෙට්ටු වීමේ හීනය බිඳිනවා.

බබාලා පොඩි කාලේ නම් එයාලට හදන කෑම ඉතුරු වුනාම අපරාදෙනේ කියලා කනවා. කඩෙන් කෑම ගෙනාවාම විසිකරන්නේ අපරාදේ කියලා කනවා. කොහේ හරි ගියාම ප්ලේට් එකට මෙච්චර ගෙවලා කන්නේ නැතුව ඉන්නේ කොහොමද කියලා කනවා. අම්මලාගේ ගෙවල්වල ගියාම අම්මා හදපු කෑම කොච්චර කාලෙකින් ද කන්නේ කියලා කනවා. අවුරුද්ද ආවම ආය කන්නේ ලබන අවුරුද්දේ නිසා අදට විතරක් කනවා. තමන්ම ඊවොත් මමම උයලා අහක දාන්නේ අපරාදේ කියලා කනවා. එහෙම වෙලා කෙට්ටු වීමේ හීනය තවත් ඈතට යනවා.

මොකක්  හරි තදටම වැදිච්ච හේතුවක් උඩ දැඩි අධිෂ්ඨානයකින් ඩයට් කරන්න පටන් ගන්නවා කියමුකෝ. උදේ කිරි තේ එකත් කපලා දාලා සීනිත් පොඩ්ඩක් දාලා කහට තේ බොනවා. උදේටත් පොඩ්ඩක් කාලා දවල් තේ එකත් සීමා කරගෙන ඉන්න කොට බඩගින්න දෙගොඩ තලා ගෙන එනවා. ඒ වුනාට හීනි සන්තෝසයක් හිතේ තියනවා මට හිත පාලනය කරන්න පුළුවන් කියලා.ඔන්න එදාටම කවුරු හරි පාටි එකකට හරි ගෙදරින් ගෙනාපු පැණි රසක් හරි කන්න කතා කරනවා. ඉතිං එතෙන්ට ගිහින් හිත තද කරගෙන ගෙනාපු දෙයක් ඇඟලි තුඩු අගට අරගෙන කාලා පැත්තකට වෙලා ඉන්නකොට එක එක්කෙනා අහනවා නොකා ඉන්නේ ඇයි කියලා. මම දැන් ඩයට් කරනවා කියලා හරි අභිමානයකින් එතකොට කියන්න පුළුවන්. ඇයි උදේ ඉඳලම තේ එකේ ඉඳලා කැප කරලානේ ඉන්නේ. දවල්ටත් බාගෙට කාලා ඉන්නවා. රෑ වෙනකොට යකෙක් අමුවෙන් හරි කන්න පුළුවන්. අර කන්න බැරි වුන වේල් දෙක තුන අල්ලලා රෑ කෑම කනවා රජෙක් වගේ. සමහර විට ඒක චයිනීස් වෙන්නත් පුළුවන්.  ඒ කන්නෙත් කමක් නෑ මම අද උදේ ඉඳන් ඩයට් කරානේ කියලා හිතලා. පහුවදා ඇඳුම් අඳින කොට හැරී හැරී කණ්නාඩියෙන් බලනවා පොඩ්ඩක් හරි කෙට්ටුද කියලා.

එහෙම නැත්තං මෙහෙමත් වෙන්න පුළුවන්. රෑට කන්නෙම නෑ කියලා ඉන්නවා. ටික ටික අධීෂ්ඨානය දියවෙලා සුප් එකකින් සෑහීමකට පත් වෙනවා. තව ටිකකින් බිස්කට් දෙක තුනක් කාලා බඩේ  දැවිල්ල ගතිය නිවා ගන්නවා. ඩෙසර්ට් එකට කෙසෙල් ගෙඩියකුත් අරගෙන තව පැයක් විතර ගියාම බඩ ගින්නට බඩ පපුව දෙකම දන්න පටන් ගන්නවා. එතකොට කරන්නේ වෙනදා කන ගානටම බත් බෙදාගෙන කන එක.

මේක වෘත්තීමය උපදෙස් අනුව කරන්නත් පුළුවන්. දවස් හතේ , දවස් දාහතරේ   වගේ ඩයට් ප්ලෑන් තියනවා. ඒවා අනුව සතියට කිලෝ හතරක් විතර බර අඩු කරන්න පුළුවන් හැබැයි ඒ කියන විදිහටම කරලා තියෙන්න ඕනෑ. දවස් හතේ ප්ලෑන් එකේ මුල දවස් දෙක තුන පළතුරු හරි එළවළු හරි විතරමයි. ඒ මුල දවස් දෙක තුන පන්නගන්න බැරුව ඩයට් කරන එක  අතර මග දාලා සාහසික විදිහට කෑම කන අයත් ඉන්නවා.

මුණු පොතේ  පරණ යාළුවෙක් ඉරට්ටක් වගේ ඉන්නවා දැක්ක දවසක  වේල් තුනම හරි නොකා ඉඳලා කෙට්ටු වෙනවා කියලා හිතා ගත්ත මගේ හොඳම යාළුවෙක්  දවස් දෙකක්ම හාමතේ හිටියලු. තුන්වෙනි දවසේ උදේ බර මැනල ස්කේල් එක ඇතුලට දාන්න නැමුනාම කරකැවිල්ලක් ආවා විතරක්  මතකයිලු. හොස්පිටල් ගිහින් සේලයින් දෙකක් දීලා පැය හයක් එතන තියාගෙන ඉඳලා ආපහු එව්වලු. එවද්දී දොස්තර මහත්තයා කීවලු “ඔන්න මම ඔයාගේ අම්මට කීවා ඔයා කැම්පස් ඇඳපු කාලේ ඇදුම් ටිකක් ගෙදර එවන්න කියලා. දැන් කෙට්ටු වෙලා තියන තරමට ඇඳ ඇඳ හිටපු ඇඳුම් එල්ලා වැටෙනවා ඇති“ කියලා. එයාගේ මහත්තයා තමා දොස්තර මහත්තයා. කාරකේ දාගෙන යනකොට නාඩි වැටෙන වේගෙත් අඩු වෙලා තිබුණා කියලා පස්සේ දවසක එයාට කියලා තිබුණා.