රෙස්ටුරන්ට් කෑම

 

ගෙදර උයන කෙනා නැති වුනාම, උයලා උයලා එපා වුනාම, නැත්තං මොකක් හරි විශේෂ අවස්ථාවක් සමරන්න තියෙන කොට එළියෙන් කෑමක් කන්න අවස්ථාව හදා ගන්නවා. එදාට ගෙදර හැමෝටම සැහැල්ලුවක් තියනවා. එක විනාඩි ගානෙන් කාලා ඉවර කරන වේලක් උයන්න මොනතරම් කාලයක් අපි යොදවනවද කියලා තේරෙනවා. මොකක් හරි අමතර වැඩක් කර ගන්න පුළුවන් එදාට.

කලින් සැලසුම් කරපු එකක් නම් කන්නේ කොහෙන්ද කියලා තීරණය කරනවනේ. එහෙම නැතුව අරමුණක් නැතුව එළියට බැහැපු වෙලාවක නම් වෙන්නේ වාහන නවත්වන්න පහසුකම් තියන , ට්‍රැෆික් අඩු පැත්තක තියන රෙස්ටුරන්ට් එකක් තෝරා ගන්න එක.

කොයි තැනකට හරි  ගියා කියමුකෝ. අපිට කලින් එතෙන්ට ගිය අයගේ කෑම දීලනේ අපිට දෙන්නේ. පොඩි අයත් එක්ක ගිහින් මේසෙට වාඩි වෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට සිද්ද වෙන්නේ අපි පෙන්නපු මේසේ නෙවේ වෙන එකක ඉඳ ගන්න එයාලට ඕන වෙන එක. එහෙම නැත්තං කාට හරි වෙන් කරලා තියන මේසයක් පෙන්නලා ඒකට අපිට යන්න බැරි ඇයි කියලා දහ පාරක් විතර අහනවා.

වේටර් ඇවිත් මෙනු කාර්ඩ් එක දුන්නම ඉස්සරලාම ඒක  අරගන්නේ ළමයි. ඊට පස්සේ ඒවා කියව කියවා තේරුම් ගන්න බලනවා. ඒ වෙලාවට අපි කවුරු හරි ඒක අරගෙන ඕඩර් නොකොලොත් පහුවදා උදේට තමා කන්න වෙන්නේ. එක්කෙනෙකුට චිකන් ඩෙවල් ඕන කිව්වොත් අනිවාර්යයෙන්ම අනිත් එක්කනා කියන්නේ එයාට රෝස්ට් චිකන් ඕන කියලා. ඒ විදිහට පවුල් දෙක තුනකට හරියන්න කෑම ඕඩර් කරන්න වෙනවා අන්තිමටම.  ඒ වෙනකොට වේටර්ටත් ඇති වෙලා . ගෝසාව මැද්දේ ලියා ගන්නත් ඕන. මේ  එපා කියන දේ අනික් තප්පරේට ඕන වෙනවා.

ඊළඟට කෑම එනකල් බලාගෙන ඉන්නවා. වෙන වෙන මේස වලට කෑම අරන් යනකොට ඒ  අපේ ඕඩරේ වෙන්න ඇති කියලා ගැස්සිලා පුටුවේ හරියට ඉඳගන්නවා. ටික වෙලාවක් යනකොට ඉවසන්න බැරි තරම් බඩගින්න වැඩි වෙනවනේ. එතකොට අනේ අපිට තාම කෑම නෑ කිය කියා ළමයි අනිත් අය කන දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ වෙනකොට මේසේ තියන හැඳි ගෑරුප්පු කීප සැරයක් බිමට වැටිලා ඉවරයි. අත් පිස්නා වලින් නෙලුම් මල් හදලා නැත්තං රෝල් කරලා පෑන් කේක් වගේ හදලා පැත්තකින් තියනවා. ඒ සෙල්ලමත් එපා වුනාම මේසේ තියලා තියන ලුණුයි ගම්මිරිසුයි කන්න පටන් ගන්නවා. ලුණු අල්ලට දාලා කාලා ඒකටම ගම්මිරිස් හලා ගන්නවා.  හාස් හූස් ගාලා වතුර වීදුරුව බොනවා. ආයෙත් ලුණු කනවා. ඒ වැඩෙත් ඉවර වුනාම චිලි පේස්ට් කනවා. හැම හැන්දක්ම ඒකට ඔබනවා. හොඳ වෙලාවට මේ වෙනකොට  සුප් එක ලැබෙනවා. අතට අහුවෙච්ච හැන්දක් ඔබලා තමයි ළමයි ඒක බොන්න පටන් ගන්නේ. හැඳි දෙකක් විතර බීලා රහ නෑ කියලා සුප් එක පැත්තකට තල්ලු කරනවා. තවත් ටිකක් වට පිට බල බලා ඉද්දී කෑම අරන් එනවා. ඉහලට ගත්ත හුස්ම පහළට දාලා පොඩි අය බත් බෙදද්දිම කන්න පටන් ගන්නවා. අනික් දේවල් බෙදන කොට තමන් ඉල්ලුවේ මොනවද නැද්ද කියලා මතකයක් නෑ. අන්තිමට කන්නේ හැමදාම කන දේවල්ම තමයි. ටිකක් වෙලා හැන්දයි ගෑරුප්පුවයි අරගෙන කාලා පුරුදු විදිහට අතින් කන්න පටන් ගන්නවා. මොනවා කෑවත් අතර මැදට  කූල් කරපු බීමක් නම් බොනවා. ගෙදර නෙවේ නිසා සැර කරලා එපා කියන්නත් බෑනේ.

කෑම කද්දිම වේටර් ඇවිත් ළමයිගෙන් අහනවා මොනවද ඩෙසර්ට් කියලා. එතකොට අනිවාර්යයෙන්ම අයිස් ක්‍රීම් ඉල්ලනවා. පිට තැනක් නිසා  ගන්න පුළුවන් හැම වාසියක් ම අරගෙන අන්තිමට ටුත් පික් එකත් අරං හප හපා ඉන්නවා. එහෙම නැත්තං දත් අස්සේ ඇනගෙන අඬනවා.

වේටර්ට ටිප් එකක් දෙනකොට එහෙම දෙන්නේ ඇයි කියලා වටේ ඉන්න හැමෝටම ඇහෙන්න අහනවා. හැමදාම පැහැදිළි කලත් ඊළඟ දවසෙත් ඒකම අහනවා. ගෙදර කවුරු හරි ඉන්නවා නම් එයාටත් එතනින්ම කෑම පාර්සලයක් අපි අරන් යනවා. අපේ පොඩි දෙන්නානම් කරන්නේ ගෙදර ආව ගමන්ම ඒ පාර්සලේ දෙකට බෙදා ගෙන කන එක!